Urodziła się 25 lutego 1925 roku w Maszewie, pow. lubomelski, w województwie wołyńskim. Była córką Leontyny i Józefa Gierczaków, właścicieli gospodarstwa rolnego.
W 1938 roku Emila ukończyła siódmą klasę szkoły powszechnej w Lubomlu i rozpoczęła naukę w gimnazjum w Kowlu, należała tam do drużyny harcerskiej. W czerwcu 1939 skończyła klasę pierwszą, a we wrześniu rozpoczęła się II wojna światowa.
W 1938 roku Emila ukończyła siódmą klasę szkoły powszechnej w Lubomlu i rozpoczęła naukę w gimnazjum w Kowlu, należała tam do drużyny harcerskiej. W czerwcu 1939 skończyła klasę pierwszą, a we wrześniu rozpoczęła się II wojna światowa.
Rodzina Gierczaków przed wybuchem wojny.
17 września 1939 Armia Czerwona wkroczyła na Kresy Wschodnie II RP, w tym na Wołyń i rodzinna Gierczaków została wywieziona w pierwszej fali deportacji – 10 lutego 1940 aż pod koło polarne, a tam umieszczona w kołchozie w Pinedze w obwodzie archangielskim. Emilia Gierczak pracowała wówczas w kołchozowej piekarni.
25 września 1943 roku Emilia wraz z ojcem, który był plutonowym rezerwy została zmobilizowana do służby wojskowej i wcielona do 1. Dywizji Piechoty im. Tadeusz Kościuszki, gdzie ją przydzielono do Samodzielnego Batalionu Kobiecego im. Emilii Plater.
Wkrótce po wcieleniu do wojska została skierowana do szkoły oficerskiej w Riazaniu, którą ukończyła w dniu 9 lutego 1944 z wynikiem celującym w stopniu chorążego. Od lutego do maja 1944 r. była dowódcą plutonu fizylierów przy sztabie 1. DP, następnie została przeniesiona do 3. Dywizji Piechoty im. Jana Kilińskiego i wyznaczona na dowódcę I plutonu w 2 kompanii fizylierów 10 pp.
Od lipca do września 1944 r. wraz z plutonem przechodziła intensywne szkolenia, m.in. we wsi Stecówka koło Sum na Ukrainie a następnie w miasteczku Ołyka na Wołyniu. We wrześniu 1944 r. podczas walk dywizji w rejonie Warszawy walczyła w pierwszej linii. 15 września 1944 r. za działalność w dowodzeniu mianowana podporucznikiem.
W styczniowej ofensywie 1945 roku oddziały 4 DP ruszyły w pościg za Niemcami na północny zachód. Emilia Gierczak wraz z innymi żołnierzami tej dywizji wzięła udział w walkach m.in. na Wale Pomorskim, w umocnieniach w Żabnie, Bobrujsku i Drawsku Pomorskim. Dowodziła swoim plutonem przy niszczeniu bunkrów niemieckich w rejonie Wierzchowa k. Drawska Pomorskiego, co otworzyło drogę innym pododdziałom pułku.
Na początku marca 1945 r. dotarła w okolice miasta Kołobrzegu. Mimo choroby (grypy) uczestniczyła razem z 10 pp w ataku na parowozownię i zakłady farmaceutyczne w Kołobrzegu. Po zdobyciu parowozowni, rozpoczęto atak na fabrykę farmaceutyczną.
Na własną prośbę Emilia Gierczak dołączyła do grupy szturmowej. W godzinach popołudniowych rozpoczął się następny atak. Opór Niemców został złamany, zakłady farmaceutyczne zdobyte. Zginęła 17 marca 1945.
Po bitwie pochowano ją w pobliżu miejsca, gdzie zginęła, kilka miesięcy później przy latarni morskiej, na utworzonym 1 listopada 1945 roku cmentarzu żołnierzy polskich i radzieckich.
27 kwietnia 1963 miał miejsce jej trzeci pogrzeb, na Cmentarzu Bohaterów Walk o Kołobrzeg. Grób ppor.Emilii Gierczak został wydzielony – znajduje się z prawej strony pomnika w centralnej części nekropolii.
Odznaczona Krzyżem Walecznych i rozkazem nr 08 z 9 kwietnia 1945 roku odznaczona pośmiertnie Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari przez dowódcę 1. Armii WP, a w 1997 roku na wniosek dyrektora I LO w Nowogardzie i ZKRPiBWP, Minister Obrony Narodowej awansował ją pośmiertnie na stopień porucznika.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz